این کتاب مجموعاً دارای 621 روایت از 88 راوی در 63 باب است. برخی موضوعات مورد بحث در این ابواب عبارتاند از:
در بین کتاب های حدیثی که از پییان به دست ما رسیده کمتر کتابی است که از شهرتی به سان کمال الدین برخوردار باشد. در این کتاب که از دیدگاه مکتب تشیع در موضوع غیبت و طول عمر امام مهدی (ع) نوشته شده، بسیاری از احادیث مربوط به این مبحث با ترتیبی خاص به همراه براهین متین درج گردیده است.
اهمیت ویژه این کتاب در نقل اقوال عالم بزرگ شیعی دوره
غیبت صغری؛ یعنی ابو جعفر محمد بن عبد الرحمن
ابن قبه رازی (متوفای قبل از 319ق) است. دانستههای ما درباره این عالم شیعی محدود به نکاتی است که
ابن ندیم و
نجاشی آوردهاند. دیگر عالمان رجالی نکته چندانی به نکات ایشان نیفزودهاند. به گفته نجاشی ابن قبه نخست از
معتزلیان بوده و سپس به
تشیع گرویده است.
از دیگر ویژگیهای این کتاب نقل برخی از توقیعات صادر شده از
ناحیه مقدسه است.
شیخ صدوق برخی از مطالب این بخش را از متون کهنتر و گاه به نحو شفاهی از برخی مرتبطان با
نواب اربعه نقل کرده است
با نگاه به انگیزهٔ مؤلف و سبک نگارش کتاب، میتوان آن را در زمره مطالب کلامی قرار داد اما با توجه به فراوانی مطالب تاریخی همچون تاریخ پیامبران، تاریخ جاهلیت، تاریخ
پیامبر اسلام و تاریخ
تشیع میتوان آن راکتابی تاریخی دانست.
این کتاب از قدیمی ترین و معتبرترین منابع روایی
شیعه درباره
امام زمان(ع) میباشد.
شیخ صدوق در این کتاب بسیاری از مباحث اعتقادی
شیعه را درباره آن حضرت و غیبت آن امام مطرح نموده و به پاسخ گویی شبهات منکران و مخالفان میپردازد.