مادری! میخواهیم دخترانمان را مهیا کنیم تا مدالی را که منقش به نام توست، برگردنشنان بیاویزند و بر همه عالم فخر بفروشند. تقصیر ما بود که دخترانمان تورا فراموش کردند و در پستوی ذهنشان تنهایت گذاشتند. نه جای کتمان مانده و نه جای انکار مه ما در تربیت دخترانمان، دچار غفلت بزرگی شدیم. اقرار میکنیم، به این امید که خدا غفلت را برما ببخشد.

تو مظهر مهر و محبت خدای جهانیانی. درست میگویم؟ خودت گفتی اهل کینه نیستی. هستی؟ و میانه ای با سرزنش نداری. داری؟ پس بیا و از حق خویش بگذر و دعایمان کن. مابرای بازگشت به سوی تو و جبران آنچه از دست داده ایم، محتاج دعای خیریم.  دعای خیر چه کسی گیرا تر از توست. مادری؟1