در پنجاه سال گذشته، تربیت کردن کودکان ساده تر بود و پیچیدگی ها و مشکلات امروز را نداشت. در حال حاضر، عوامل مهم و مؤثری در روند تربیت فرزندان اختلال ایجاد کرده و والدین را با چالش های جدی مواجه ساخته است. از سویی برخی از سبک های تربیتی سنتی جوابگوی نیازها و دغدغه های تربیتی نیست و از سوی دیگر، برخی از مدل های جدید، مبنا و اساس محکمی ندارد و در آزمون ها با شکست مواجه شده است. همگی اینها مؤید این مسئله است که والدین باید با آمادگی کامل وارد کار تربیت شوند. این به معنای این نیست که پدر و مادر باید در تربیت، کامل و بی نقص باشند؛ بلکه والدین باید دانش پیدا کنند، برنامه داشته باشند، راه های گوناگون را تجربه کنند، اشتباهاتشان را اصلاح کنند، تدبیر کنند، عمیق و ژرف اندیش باشند و تسلیم نشوند. کودکان با یکدیگر متفاوت اند و والدین هم تفاوت های زیادی با هم دارند. هیچ نسخه واحدی برای تربیت وجود ندارد، اما می توان ترکیبی از دانش و تجربه های موجود را به کار گرفت. پدران و مادران باید آن قدر مهارت بیابند تا بتوانند با شناخت کودکشان و روش ها و ایده های موجود برای تربیت، سبک خود را بیافرینند و فرزندانی توانا و مسئول و شاد تربیت کنند.